Στις 12/06 υπήρχε προγραμματισμένη πορεία αλληλεγγύης στους μετανάστες-μετανάστριες στο Πολύκαστρο, καλεσμένη από αναρχικές συλλογικότητες της Β. Ελλάδας. Κατά την προσέγγιση στο Πολύκαστρο, μπάτσοι με 2 κλούβες και μηχανές κύκλωσαν το λεωφορείο της Θεσσαλονίκης και το ακινητοποίησαν πριν την είσοδο στην πόλη. Εκεί τα ΜΑΤ παρατάχθηκαν και στις δύο εισόδους του λεωφορείου απαγορεύοντας στον κόσμο να κατέβει με ασπίδες πάνω στις πόρτες.
Όταν τους ζητήθηκε ο λόγος της απαγόρευσης, ο αστυνομικός διευθυντής προφασίστηκε εκδήλωση του δήμου, ενώ στην πραγματικότητα αυτό που εξελισσόταν στην κεντρική πλατεία της πόλης ήταν μικρή συγκέντρωση της Χ.Α. Παιονίας και Κιλκίς με 15 φασιστάκια και τους μπράβους τους να ταμπουρώνονται από νωρίς μαζεύοντας πέτρες. Έτσι, μ’ αυτόν τον τρόπο, θέλαν με την καβάτζα των μπάτσων να σταθούν στο μαγαζάκι τους ή να μπορέσουν να αξιοποιήσουν την συγκυρία για επιπλέον ορατότητα σε ένα ήδη εθνικιστικό έδαφος, μιας και το κομμάτι της απομάκρυνσής μας απ’ το μέρος το’ χαν αναλάβει οι φασιστοΜΑΤάδες στην είσοδο της πόλης.
Στην προσπάθειά μας να συνεννοηθούμε για τη συνέχεια της δράσης, κάποιοι σύντροφοι και συντρόφισσες κατάφεραν να εξέλθουν από το λεωφορείο, ώστε να έρθουν σε επαφή με όσους-ες ήταν εκτός . Τότε ήταν που η μπατσοσυμμορία επιτέθηκε στα άτομα που κατέβηκαν από αυτό, χτυπώντας μας με αποτέλεσμα να τραυματιστεί σοβαρά μια συντρόφισσα, ενώ παράλληλα και χωρίς κανένα λόγο απωθούσε με τις ασπίδες κόσμο που προσέγγιζε την είσοδο του λεωφορείου.
Έχοντας καταστεί αδύνατο να μας αφήσουν να περάσουμε, αποφασίζουμε να ανασυγκροτηθούμε στο Κιλκίς. Για άλλη μια φορά, συνοδεία των μπάτσων απέκλεισε κάθε έξοδο προς τα εκεί, αναγκάζοντάς το λεωφορείο να επιστρέψει στη Θεσσαλονίκη.
Εκεί πραγματοποιήσαμε μικροφωνική και πορεία που πέρασε μπροστά από το ΑΤ Λευκού Πύργου, όπου ήταν παραταγμένα ΜΑΤ και πολλοί ΔΙΑΣ. Κατέληξε μπροστά στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ που τα φύλαγαν ΜΑΤ.
Τίποτα από όλα τα παραπάνω δε μας κάνει εντύπωση. Η παρουσία των φασιστών ήταν μια ακόμα αναμενόμενη μεταβλητή μέσα σε μια νεοφασιστική συνθήκη που ‘χει να αντιμετωπίσει η αλληλεγγύη μας σε επίπεδο δρόμου:
Η γενικευμένη στρατιωτικοποίηση και ο αποκλεισμός της περιοχής, η εμπέδωση του κλίματος τρομοκρατίας σε όποιον και όποια κάνει κινήσεις αλληλεπίδρασης και επαφής κοντά στους μετανάστες, η κλειστή επιτήρηση των κινήσεών μας απ’ την καταστολή και ο φραγμός από μηχανές και κλούβες άλλων πιθανών σημείων όπου θα μπορούσαμε να συντονιστούμε, η φίμωση της ίδιας της κοντινής επαφής με συντρόφους και συντρόφισσες εκείνη την ώρα, όλα είναι κομμάτια που δείχνουν ότι το κράτος αυτό έχει συνέχεια και είναι πολύ συγκεκριμένη η στάση του προκειμένου να επιβάλλει τις δικές του ισορροπίες ομαλότητας.
Πέρα απ’ τους -οργανωμένους- φασίστες, και το κράτος, υπάρχει ένα σύνολο υπηκόων που αποζητά αυτήν την ασφάλεια. Αυτή η στάση ήταν και ένα crash test για τους ντόπιους εξουσιαστές παράγοντες προκειμένου να καλλιεργήσουν την εμπιστοσύνη τους στην ντόπια ρατσιστική κοινωνία, που διψάει για αυτήν την ομαλότητα, βυθισμένη στη δική της λίμπο σιωπής και συνενοχής, ρουφιανιάς, εκμετάλλευσης του αίματος των μεταναστών και γλειψίματος των τοπικών παραγόντων. Η εξουσία έτσι κι αλλιώς δεν είναι ζήτημα μόνο όσων έχουν συγκεκριμένα πόστα μέσα στην κρατική μηχανή, αλλά υπάρχει μια ολόκληρη κοινωνία ελέγχου που την διαχέει οριζόντια και γουστάρει με αυτό το κράτος και αυτή τη διαχείριση. Πόσο μάλλον στη συγκεκριμένη περιοχή που ένα μεγάλο κομμάτι της πόλης κάνει χρυσές δουλειές απ ‘τη διαχείριση των μεταναστών.
Για εμάς, αυτή η δράση και η εξέλιξη της ήρθε να γονιμοποιήσει τις σκέψεις μας για τη δράση μας στη συνέχεια . Οι εκκενώσεις της επόμενης μέρας στα ΕΚΟ του Πολυκάστρου και ξενοδοχείου Χαρά στους Ευζώνους επιβεβαιώνουν το ξεκάθαρο σχέδιο του Κράτους για αποξήλωση των μεταναστών/στριών απ’ τον κοινωνικό ιστό, με στόχο την κατάσταση μη ορατότητας, αφανισμού και εξόντωσης, κάτι που ενισχύει την αποσιώπηση τόσο των αιτιών που οδήγησαν τους ανθρώπους σ’ αυτήν την θέση, όσο και των ίδιων των αιτημάτων των αγώνων τους και εν τέλει των ζωών τους.
Είναι σαφής, η ωμή κοινή για όλους βία , όταν αγωνίζονται μαζί.
Sans Patrie
——
Ακολουθεί το κείμενο για την πορεία στο Πολύκαστρο:
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΣΤΟΙΒΑΓΜΑΤΑ, ΤΟΝ ΕΓΚΛΕΙΣΜΟ, ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ
Τρίτη 24/5 κι από τις πρώτες πρωινές ώρες ξεκινάει η εκκένωση της Ειδομένης, ενταγμένη στο γενικότερο πλαίσιο καταστολής των μεταναστών/στριών. Η επιχείρηση της εκκένωσης διήρκησε τρείς ημέρες, με συνοδεία μπάτσων της ευρύτερης περιοχής ενισχυμένοι από λοιπή Β. Ελλάδα, Θεσσαλία και Αθήνα (1400 επίσημα), σ’ ένα συνεχές κλιμακούμενης στρατιωτικοποίησης που είχε ξεκινήσει μέρες πριν, αποκλείοντας την πρόσβαση σε αλληλέγγυο κόσμο, με προσαγωγές όποιων προσπαθούσαν να προσεγγίσουν το μέρος, επιτρέποντας τη διέλευση μόνο σε ΜΚΟ και μόνιμους κατοίκους. Λίγο πριν από την έναρξη των πολιορκιών του χώρου και προπαρασκευαστικά, καθεστωτικά μίντια και κράτος διαχέουν διαρκώς την απόφαση για εκκένωση ενώ, ξαφνικά, θυμούνται την παιδική πορνεία και τις άσχημες συνθήκες που επικρατούν μετά από τόσους μήνες κοινωνικού εκτοπισμού/εγκλωβισμού, για να πειστεί η κοινή γνώμη ότι η εκκένωση είναι αναγκαία και επιτακτική. Συγχρόνως ξεκινούν και τις σταδιακές διακοπές σε τροφοδότηση του camp με φαγητό (που ήταν ήδη ελάχιστο),νερό, ρεύμα και ιατρική περίθαλψη. Ταυτόχρονα οι ΜΚΟ που δραστηριοποιούνταν στο πεδίο, υποβοηθώντας το έργο των μπάτσων, ακολούθησαν για άλλη μια φορά κρατικές οδηγίες (πόσο μη κυβερνητικές είναι τελικά;) προτρέποντας τον κόσμο να εγκαταλείψει το μέρος. Την ίδια στιγμή που μετανάστες και μετανάστριες βίωναν ψυχολογική και εμπράγματη βία μέχρις εσχάτων, κυβερνητικοί και καθεστωτικά μιλούσαν για ειρηνική εκκένωση, δίνοντας εύσημα για την αποτελεσματική διεξαγωγή της στους μπάτσους, οι οποίοι δεν παρέλειψαν να αυτοδιαφημιστούν, δημοσιοποιώντας δικά τους πλάνα (από ελικόπτερο που επόπτευε τη διαδικασία εκκένωσης), προσπαθώντας να περάσουν από κοινού με το κράτος ανθρωπιστικό προφίλ. Η εκκένωση βέβαια της Ειδομένης είναι ένα κομμάτι της συνολικότερης προγραμματισμένης εκκένωσης της περιοχής και σειρά έχουν όλοι οι υπόλοιποι καταυλισμοί που χαρακτηρίζονται ως άτυποι μέσα στο νομό Κιλκίς (π.χ. camp ΕΚΟ έξω από Πολύκαστρο, Εύζωνοι).
Ακολουθώντας τις συνέπειες της εκκένωσης και κάθε εκκένωσης, είτε της μαζικής είτε της ατομικής σύλληψης, μετανάστες και μετανάστριες στοιβάζονται πανελλαδικά σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, φυλακίζονται και απελαύνονται. Όσο αφορά τα κέντρα κράτησης, βρίσκονται σε χώρους ακατάλληλους για διαμονή, με εξευτελιστικές συνθήκες που πολλές φορές θυμίζουν το πεδίο της Ειδομένης, όπου (και) το πρόσχημα του ακατάλληλου οδήγησε στην απομάκρυνσή τους απ’ το εν λόγω μέρος.Επιπλέον βάσει κρατικού σχεδιασμού τα κέντρα αυτά βρίσκονται σε μέρη αποκομμένα από τον υπόλοιπο κοινωνικό ιστό, διαμορφώνοντας μια κατάσταση γκετοποίησης και εκδικητικής κοινωνικής απομόνωσης. Ένα ακόμα χαρακτηριστικό είναι πως σε κάποια από τα κέντρα κράτησης επιτρέπεται η έξοδος για κάποιες ώρες της ημέρας ενώ σε άλλα καθόλου, δυσκολεύοντας αν όχι αποκλείοντας την επαφή με τον έξω κόσμο, την επικοινωνία με άλλους συντρόφους και οικείους τους, την ενημέρωση τους και τη βοήθεια κατάθεσης αίτησης ασύλου και γενικά οποιασδήποτε άλλης διάδρασης. Οι περιγραφές αυτές δημιουργούν ξεκάθαρα τη συνθήκη του εγκλεισμού και δε μπαίνουμε σε διαδικασίες συζήτησης λιγότερης ή περισσότερης ελευθερίας που πλασματικά πασάρεται για τα κέντρα που επιτρέπεται η έξοδος. Επιπλέον πολλές είναι οι φορές που μπάτσοι έχουν ασκήσει βία σε έγκλειστους/ες λόγω της επικοινωνίας τους με αλληλέγγυους, ακόμα περισσότερο δε, όταν εξεγείρονται. Η αποφυγή της ριζοσπαστικοποίησης είναι βασική θέση κράτους και μπάτσων τόσο πολιτικά όσο και πρακτικά στο επίπεδο διαχείρισης,ωστόσο παρόλο το κλίμα καταστολής έχουμε δει στο άμεσο παρελθόνως και τώρα μετανάστες και μετανάστριες να αντιστέκονται, είτε με όπλο το σώμα τους με απεργίες πείνας (πρόσφατα ξεκίνησαν απεργία πείνας στη Σούδα, Χίο), είτε με διαμαρτυρίες/εξεγέρσεις.
Το ελληνικό κράτος χρόνια τώρα έχει χρησιμοποιήσει ως εργαλείο του τις τακτικές περιθωριοποίησης σε συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες και έχει ιστορία στον κοινωνικό κανιβαλισμό προς αυτές. Συγκεκριμένα, κέντρα κράτησης μεταναστών/στριων υπήρχαν και όχι μόνο διατηρήθηκαν αλλά αυξήθηκαν άρδην, ως άμεση απάντηση σε μια εξελικτική διαδικασία δημιουργίας μιας κατάστασης ανάγκης. Το κράτος είναι εδώ και έχει συνέχεια τόσο στις πρακτικές όσο και στις θέσεις του, όποιο προσωπείο κι αν επιλέξει, όσους διαχειριστές κι αν αλλάξει. Αυτό είναι εμφανές σε κάθε πτυχή του, είτε αφορά κεντρική εξουσία είτε δήμους. Είναι γνωστά τα κονδύλια που έχει εισπράξει κατά καιρούς από την Ευρωπαϊκή Ένωση, «επενδύοντας» τα σε κατασκευή στρατοπέδων συγκέντρωσης και συναφών δραστηριοτήτων. Το μεταναστευτικό συνεχίζει να αποτελεί μέσο κερδοσκοπίας για το κράτος από κοινού με τη μαφία και τα αφεντικά, πολλές φορές προστατεύοντας ο ένας τον άλλο μπροστά στο κυνήγι του κέρδους στις πλάτες των μεταναστών/στριών, όπως διεξάγεται δεκαετίες τώρα. Παράλληλα με την επίθεση από κράτος και κεφάλαιο, εμφανίζονται στο ίδιο πλαίσιο πολιτικής εκμετάλλευσης οι κατά τόπους επιτροπές κατοίκων. Όσο αφορά την κοινωνική πραγματικότητα οι ομάδες αυτές υπάρχουν καιρό στο προσκήνιο και εφορμούνται από τις ίδιες φασιστικές αφετηρίες σε κάθε περίπτωση, επιτιθέμενοι σε διάφορες κοινωνικές ομάδες, στο ίδιο πλαίσιο προσπάθειας περιθωριοποίησης, με διάφορα μέσα, είτε εκφραζόμενοι μέσα σε δημοτικά συμβούλια είτε σε δημόσια καλέσματα. Άλλοτε εμφανιζόμενοι ως αγανακτισμένοι, άλλοτε ως φιλήσυχοι νοικοκυραίοι και άλλοτε απροκάλυπτα φασίστες, είναι οι ίδιοι που πολλές φορές έχουν γεμίσει τις τσέπες τους εις βάρος των μεταναστών/στριων.
Και η Ευρώπη – φρούριο καλά κρατεί. Σύνορα, φράχτες, στρατοί, μπάτσοι βρίσκονται σε μια συνεχή διαδικασία ενίσχυσης στα πλαίσια του ελέγχου των μεταναστευτικών ροών προς όφελος του κεφαλαίου και της κατασκευής του εξωτερικού εχθρού. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, είδαμε πως ψευδεπίγραφα «ανθρωπιστικά κεκτημένα» καταρρίπτονται, ενώ όλο το προηγούμενο διάστημα χειρίστηκαν προς όφελος τους τα επιμέρους κράτη αλλά και συνολικά ως Ευρώπη, το διαχωρισμό πρόσφυγα-μετανάστη για να κρατήσουν το πρόσωπο μιας ευρωπαϊκής ανωτερότητας και του αρωγού σε κάθε κατατρεγμένο. Ο αποκλεισμός από την Ευρώπη ασφαλών διόδων μετάβασης συνεχίζει να δολοφονεί μετανάστες/στριες, με μοναδική συνέπεια την καταγραφή ενός ακόμη αριθμού στα στατιστικά της στοιχεία, όπως έγινε και με το πρόσφατο ναυάγιο στη Λιβύη.
Όλα τα παραπάνω δεν είναι άλλο παρά μια ακόμη έκφραση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, όπως βιώνεται σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Από τη μεριά μας, αντιτιθέμενοι σ’ αυτήν την κατάσταση, με προτάγματα διεθνιστικής αλληλεγγύης σε κάθε καταπιεσμένο/η που αγωνίζεται, δεν αναγνωρίζουμε την ύπαρξη κρατών, συνόρων και πατρίδων. Μακριά από τους επίπλαστες διακρίσεις πρόσφυγα-μετανάστη, στεκόμαστε δίπλα σ’ αυτούς που αντιστέκονται και επιθυμούμε να επιτεθούμε από κοινού σε κάθε έκφραση φασισμού. Επιθυμούμε να βρεθούμε δίπλα τους και να σταθούνε δίπλα μας σε κοινούς αγώνες, σε πείσμα όποιου διαχωρισμού προωθείται από κράτη και αφεντικά.Ενάντια στην προσπάθεια των κρατών να τους καταστήσουν κοινωνικά αόρατους, είτε είναι έγκλειστοι είτε όχι, στέλνουμε ένα μαχητικό σινιάλο αντίστασης και αλληλεγγύης, συντονισμού και δράσης. Απορρίπτοντας κάθε μορφή διαχωρισμού, ιεραρχίας και εν γένει φασιστικής συμπεριφοράς, να χτίσουμε κοινές δομές και κοινά συγκρουσιακά βιώματα ενάντια σε κάθε είδος ολοκληρωτισμού, καταπίεσης και εξουσίας.
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ
ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΚΑΙ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ/ΕΣ
ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΥ
ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ ΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΙΕΣΤΕΣ
Αναρχικοί/ες από Ξάνθη, Κιλκίς, Σέρρες, Θεσσαλονίκη, Έδεσσα