Month: June 2016

Στις 12/06 υπήρχε προγραμματισμένη πορεία αλληλεγγύης στους μετανάστες-μετανάστριες στο Πολύκαστρο,  καλεσμένη από αναρχικές συλλογικότητες της Β. Ελλάδας. Κατά την προσέγγιση στο Πολύκαστρο, μπάτσοι με 2 κλούβες και μηχανές κύκλωσαν το λεωφορείο της Θεσσαλονίκης και το ακινητοποίησαν πριν την είσοδο στην πόλη. Εκεί τα ΜΑΤ παρατάχθηκαν και στις δύο εισόδους του λεωφορείου απαγορεύοντας στον κόσμο να κατέβει με ασπίδες  πάνω στις πόρτες.

Όταν τους ζητήθηκε ο λόγος της απαγόρευσης, ο αστυνομικός διευθυντής προφασίστηκε εκδήλωση του δήμου, ενώ στην πραγματικότητα αυτό που εξελισσόταν στην κεντρική πλατεία της πόλης ήταν μικρή συγκέντρωση της Χ.Α. Παιονίας και Κιλκίς με 15 φασιστάκια και τους μπράβους τους να ταμπουρώνονται από νωρίς μαζεύοντας πέτρες. Έτσι, μ’ αυτόν τον τρόπο, θέλαν με την καβάτζα των μπάτσων να σταθούν στο μαγαζάκι τους ή να μπορέσουν να αξιοποιήσουν την συγκυρία για επιπλέον ορατότητα σε ένα ήδη εθνικιστικό έδαφος, μιας και το κομμάτι της απομάκρυνσής μας απ’ το μέρος το’ χαν αναλάβει οι φασιστοΜΑΤάδες στην είσοδο της πόλης.

Στην προσπάθειά μας να συνεννοηθούμε για τη συνέχεια της δράσης, κάποιοι σύντροφοι και συντρόφισσες κατάφεραν να εξέλθουν από το λεωφορείο, ώστε να έρθουν σε επαφή με  όσους-ες ήταν εκτός . Τότε ήταν που η μπατσοσυμμορία επιτέθηκε στα άτομα που κατέβηκαν από αυτό, χτυπώντας μας  με αποτέλεσμα να τραυματιστεί σοβαρά μια συντρόφισσα, ενώ παράλληλα και χωρίς κανένα λόγο απωθούσε με τις ασπίδες κόσμο που προσέγγιζε την είσοδο του λεωφορείου.

Έχοντας καταστεί αδύνατο να μας αφήσουν να περάσουμε, αποφασίζουμε να ανασυγκροτηθούμε στο Κιλκίς. Για άλλη μια φορά, συνοδεία των μπάτσων απέκλεισε κάθε έξοδο προς τα εκεί, αναγκάζοντάς το λεωφορείο  να επιστρέψει στη Θεσσαλονίκη.

Εκεί πραγματοποιήσαμε  μικροφωνική και πορεία  που πέρασε μπροστά από το ΑΤ Λευκού Πύργου, όπου ήταν παραταγμένα ΜΑΤ και πολλοί ΔΙΑΣ. Κατέληξε μπροστά στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ που τα φύλαγαν ΜΑΤ.

Τίποτα από όλα τα παραπάνω δε μας κάνει εντύπωση. Η παρουσία των φασιστών ήταν μια ακόμα αναμενόμενη μεταβλητή μέσα σε μια νεοφασιστική συνθήκη που ‘χει να αντιμετωπίσει η αλληλεγγύη μας σε επίπεδο δρόμου:

Η γενικευμένη στρατιωτικοποίηση και ο αποκλεισμός της περιοχής, η εμπέδωση του κλίματος τρομοκρατίας σε όποιον και όποια κάνει κινήσεις αλληλεπίδρασης και επαφής κοντά στους μετανάστες, η κλειστή επιτήρηση των κινήσεών μας απ’ την καταστολή και ο φραγμός από μηχανές και κλούβες άλλων πιθανών σημείων όπου θα μπορούσαμε να συντονιστούμε,  η φίμωση της ίδιας της κοντινής επαφής με συντρόφους και συντρόφισσες εκείνη την ώρα, όλα είναι κομμάτια που δείχνουν ότι το κράτος αυτό έχει συνέχεια και είναι πολύ συγκεκριμένη η στάση του προκειμένου να επιβάλλει τις δικές του ισορροπίες ομαλότητας.

Πέρα απ’ τους -οργανωμένους- φασίστες, και το κράτος, υπάρχει ένα σύνολο υπηκόων που αποζητά αυτήν την ασφάλεια. Αυτή η στάση ήταν και ένα crash test για τους ντόπιους εξουσιαστές παράγοντες προκειμένου να καλλιεργήσουν την εμπιστοσύνη τους στην ντόπια ρατσιστική κοινωνία, που διψάει για αυτήν την ομαλότητα, βυθισμένη στη δική της λίμπο σιωπής και συνενοχής, ρουφιανιάς, εκμετάλλευσης του αίματος των μεταναστών και γλειψίματος των τοπικών παραγόντων. Η εξουσία έτσι κι αλλιώς δεν είναι ζήτημα μόνο όσων έχουν συγκεκριμένα πόστα μέσα στην κρατική μηχανή, αλλά υπάρχει μια ολόκληρη κοινωνία ελέγχου που την διαχέει οριζόντια και γουστάρει με αυτό το κράτος και αυτή τη διαχείριση. Πόσο μάλλον στη συγκεκριμένη περιοχή που ένα μεγάλο κομμάτι της πόλης κάνει χρυσές δουλειές απ ‘τη διαχείριση των μεταναστών.

Για εμάς, αυτή η δράση και η εξέλιξη της ήρθε να γονιμοποιήσει τις σκέψεις μας για τη δράση μας στη συνέχεια . Οι εκκενώσεις της επόμενης μέρας στα ΕΚΟ του Πολυκάστρου και ξενοδοχείου Χαρά στους Ευζώνους επιβεβαιώνουν το ξεκάθαρο σχέδιο του Κράτους για αποξήλωση των μεταναστών/στριών  απ’ τον κοινωνικό ιστό, με στόχο την κατάσταση μη ορατότητας, αφανισμού και εξόντωσης, κάτι που ενισχύει την αποσιώπηση τόσο των αιτιών που οδήγησαν  τους ανθρώπους  σ’ αυτήν την θέση, όσο και των ίδιων των αιτημάτων των αγώνων τους και εν τέλει των ζωών τους.

Είναι σαφής, η ωμή κοινή για όλους βία , όταν αγωνίζονται μαζί.

Sans Patrie

 

 

——

Ακολουθεί το κείμενο για την πορεία στο Πολύκαστρο:

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΣΤΟΙΒΑΓΜΑΤΑ, ΤΟΝ ΕΓΚΛΕΙΣΜΟ, ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ

 

Τρίτη 24/5 κι από τις πρώτες πρωινές ώρες ξεκινάει η εκκένωση της Ειδομένης, ενταγμένη στο γενικότερο πλαίσιο καταστολής των μεταναστών/στριών. Η επιχείρηση της εκκένωσης διήρκησε τρείς ημέρες, με συνοδεία μπάτσων της ευρύτερης περιοχής ενισχυμένοι από λοιπή Β. Ελλάδα, Θεσσαλία και Αθήνα (1400 επίσημα), σ’ ένα συνεχές κλιμακούμενης στρατιωτικοποίησης που είχε ξεκινήσει μέρες πριν, αποκλείοντας την πρόσβαση σε αλληλέγγυο κόσμο, με προσαγωγές όποιων  προσπαθούσαν να προσεγγίσουν το μέρος, επιτρέποντας τη διέλευση μόνο σε ΜΚΟ και μόνιμους κατοίκους. Λίγο πριν από την έναρξη των πολιορκιών του χώρου και προπαρασκευαστικά, καθεστωτικά μίντια και κράτος  διαχέουν διαρκώς  την απόφαση για εκκένωση ενώ, ξαφνικά, θυμούνται την παιδική πορνεία και τις άσχημες συνθήκες που επικρατούν μετά  από τόσους μήνες κοινωνικού εκτοπισμού/εγκλωβισμού, για να πειστεί η κοινή γνώμη ότι η εκκένωση είναι αναγκαία και επιτακτική. Συγχρόνως ξεκινούν και τις σταδιακές διακοπές σε τροφοδότηση του camp με φαγητό (που ήταν ήδη ελάχιστο),νερό, ρεύμα και ιατρική περίθαλψη. Ταυτόχρονα οι ΜΚΟ που δραστηριοποιούνταν στο πεδίο, υποβοηθώντας το έργο των μπάτσων, ακολούθησαν για άλλη μια φορά κρατικές οδηγίες (πόσο μη κυβερνητικές είναι τελικά;) προτρέποντας τον κόσμο να εγκαταλείψει το μέρος. Την ίδια στιγμή που μετανάστες και μετανάστριες βίωναν  ψυχολογική και εμπράγματη βία μέχρις εσχάτων, κυβερνητικοί και καθεστωτικά μιλούσαν για ειρηνική εκκένωση, δίνοντας εύσημα για την αποτελεσματική διεξαγωγή της στους μπάτσους, οι οποίοι δεν παρέλειψαν να αυτοδιαφημιστούν, δημοσιοποιώντας δικά τους πλάνα (από ελικόπτερο που επόπτευε τη διαδικασία εκκένωσης), προσπαθώντας να περάσουν από κοινού με το κράτος ανθρωπιστικό προφίλ. Η εκκένωση βέβαια της Ειδομένης είναι ένα κομμάτι της συνολικότερης προγραμματισμένης εκκένωσης της περιοχής και σειρά έχουν όλοι οι υπόλοιποι καταυλισμοί που χαρακτηρίζονται ως άτυποι μέσα στο νομό Κιλκίς (π.χ. camp ΕΚΟ έξω από Πολύκαστρο, Εύζωνοι).

Ακολουθώντας τις συνέπειες της εκκένωσης και κάθε εκκένωσης, είτε της μαζικής είτε της ατομικής σύλληψης, μετανάστες και μετανάστριες στοιβάζονται πανελλαδικά σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, φυλακίζονται και απελαύνονται.  Όσο αφορά τα κέντρα κράτησης, βρίσκονται σε χώρους ακατάλληλους για διαμονή, με εξευτελιστικές συνθήκες που πολλές φορές θυμίζουν το πεδίο της Ειδομένης, όπου (και) το πρόσχημα του ακατάλληλου οδήγησε στην απομάκρυνσή τους απ’ το εν λόγω μέρος.Επιπλέον βάσει κρατικού σχεδιασμού τα κέντρα αυτά βρίσκονται σε μέρη αποκομμένα από τον υπόλοιπο κοινωνικό ιστό, διαμορφώνοντας μια κατάσταση γκετοποίησης και εκδικητικής κοινωνικής απομόνωσης. Ένα ακόμα χαρακτηριστικό είναι πως σε κάποια από τα κέντρα κράτησης επιτρέπεται η έξοδος για κάποιες ώρες της ημέρας ενώ σε άλλα καθόλου, δυσκολεύοντας αν όχι αποκλείοντας την επαφή με  τον έξω κόσμο, την επικοινωνία με άλλους συντρόφους και οικείους τους, την ενημέρωση τους και τη βοήθεια κατάθεσης αίτησης ασύλου και γενικά οποιασδήποτε άλλης διάδρασης. Οι περιγραφές αυτές δημιουργούν ξεκάθαρα τη συνθήκη του εγκλεισμού και δε μπαίνουμε σε διαδικασίες συζήτησης λιγότερης ή περισσότερης ελευθερίας που πλασματικά πασάρεται για τα κέντρα που επιτρέπεται η έξοδος.  Επιπλέον πολλές είναι οι φορές που μπάτσοι έχουν ασκήσει βία σε έγκλειστους/ες λόγω της επικοινωνίας τους με αλληλέγγυους, ακόμα περισσότερο δε, όταν εξεγείρονται. Η αποφυγή της ριζοσπαστικοποίησης είναι βασική θέση κράτους και μπάτσων τόσο πολιτικά όσο και πρακτικά στο επίπεδο διαχείρισης,ωστόσο παρόλο το κλίμα καταστολής έχουμε δει στο άμεσο παρελθόνως και τώρα μετανάστες και μετανάστριες να αντιστέκονται, είτε με όπλο το σώμα τους με απεργίες πείνας (πρόσφατα ξεκίνησαν απεργία πείνας στη Σούδα, Χίο), είτε με διαμαρτυρίες/εξεγέρσεις.

Το ελληνικό κράτος χρόνια τώρα έχει χρησιμοποιήσει ως εργαλείο του τις τακτικές περιθωριοποίησης σε συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες και έχει ιστορία στον κοινωνικό κανιβαλισμό προς αυτές. Συγκεκριμένα, κέντρα κράτησης μεταναστών/στριων υπήρχαν και όχι μόνο διατηρήθηκαν αλλά αυξήθηκαν άρδην, ως άμεση απάντηση σε μια εξελικτική διαδικασία δημιουργίας μιας κατάστασης ανάγκης. Το κράτος είναι εδώ και έχει συνέχεια τόσο στις πρακτικές όσο και στις θέσεις του, όποιο προσωπείο κι αν επιλέξει, όσους διαχειριστές κι αν αλλάξει. Αυτό είναι εμφανές σε κάθε πτυχή του, είτε αφορά κεντρική εξουσία είτε δήμους. Είναι γνωστά τα κονδύλια που έχει εισπράξει κατά καιρούς από την Ευρωπαϊκή Ένωση, «επενδύοντας» τα σε κατασκευή στρατοπέδων συγκέντρωσης και συναφών  δραστηριοτήτων. Το μεταναστευτικό συνεχίζει να αποτελεί μέσο κερδοσκοπίας για το κράτος από κοινού με τη μαφία και τα αφεντικά, πολλές φορές προστατεύοντας ο ένας τον άλλο μπροστά στο κυνήγι του κέρδους στις πλάτες των μεταναστών/στριών, όπως διεξάγεται δεκαετίες τώρα. Παράλληλα με την επίθεση από κράτος και κεφάλαιο, εμφανίζονται στο ίδιο πλαίσιο πολιτικής εκμετάλλευσης οι κατά τόπους επιτροπές κατοίκων. Όσο αφορά την κοινωνική πραγματικότητα οι ομάδες αυτές υπάρχουν καιρό στο προσκήνιο και εφορμούνται από τις ίδιες φασιστικές αφετηρίες σε κάθε περίπτωση, επιτιθέμενοι σε διάφορες κοινωνικές ομάδες, στο ίδιο πλαίσιο προσπάθειας περιθωριοποίησης, με διάφορα μέσα, είτε εκφραζόμενοι μέσα σε δημοτικά συμβούλια είτε σε δημόσια καλέσματα. Άλλοτε εμφανιζόμενοι ως αγανακτισμένοι, άλλοτε ως φιλήσυχοι νοικοκυραίοι  και άλλοτε απροκάλυπτα φασίστες, είναι οι ίδιοι που πολλές φορές έχουν γεμίσει τις τσέπες τους εις βάρος των μεταναστών/στριων.

Και η Ευρώπη – φρούριο καλά κρατεί. Σύνορα, φράχτες, στρατοί, μπάτσοι βρίσκονται σε μια συνεχή διαδικασία ενίσχυσης στα πλαίσια του ελέγχου των μεταναστευτικών ροών προς όφελος του κεφαλαίου και της κατασκευής του εξωτερικού εχθρού. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, είδαμε πως ψευδεπίγραφα «ανθρωπιστικά κεκτημένα» καταρρίπτονται, ενώ όλο το προηγούμενο διάστημα χειρίστηκαν προς όφελος τους τα επιμέρους κράτη αλλά και συνολικά ως Ευρώπη, το διαχωρισμό πρόσφυγα-μετανάστη για να κρατήσουν το πρόσωπο μιας ευρωπαϊκής ανωτερότητας και του αρωγού σε κάθε κατατρεγμένο. Ο αποκλεισμός από την Ευρώπη ασφαλών διόδων μετάβασης συνεχίζει να δολοφονεί μετανάστες/στριες, με μοναδική συνέπεια την καταγραφή ενός ακόμη αριθμού στα στατιστικά της στοιχεία,  όπως έγινε και με το πρόσφατο ναυάγιο στη Λιβύη.

Όλα τα παραπάνω δεν είναι άλλο παρά μια ακόμη έκφραση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, όπως βιώνεται σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.  Από τη μεριά μας, αντιτιθέμενοι σ’ αυτήν την κατάσταση, με προτάγματα διεθνιστικής αλληλεγγύης σε κάθε καταπιεσμένο/η που αγωνίζεται, δεν αναγνωρίζουμε την ύπαρξη κρατών, συνόρων και πατρίδων. Μακριά από τους επίπλαστες διακρίσεις πρόσφυγα-μετανάστη, στεκόμαστε δίπλα σ’ αυτούς που αντιστέκονται και επιθυμούμε να επιτεθούμε από κοινού σε κάθε έκφραση φασισμού. Επιθυμούμε να βρεθούμε δίπλα τους και να σταθούνε δίπλα μας σε κοινούς αγώνες, σε πείσμα όποιου διαχωρισμού προωθείται από κράτη και αφεντικά.Ενάντια στην προσπάθεια των κρατών να τους καταστήσουν  κοινωνικά αόρατους, είτε είναι έγκλειστοι είτε όχι, στέλνουμε ένα μαχητικό σινιάλο αντίστασης και αλληλεγγύης, συντονισμού και δράσης. Απορρίπτοντας κάθε μορφή διαχωρισμού, ιεραρχίας και εν γένει φασιστικής συμπεριφοράς, να χτίσουμε κοινές δομές και κοινά συγκρουσιακά βιώματα ενάντια σε  κάθε είδος ολοκληρωτισμού, καταπίεσης και εξουσίας.

 

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΚΑΙ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ/ΕΣ

ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΥ

ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ ΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΙΕΣΤΕΣ

 

Αναρχικοί/ες από Ξάνθη, Κιλκίς, Σέρρες, Θεσσαλονίκη, Έδεσσα 

 

 

Oι εχθροί μέσα στο κοινωνικό φάσμα είναι πολλοί, τη στιγμή που μπροστά μας επιβεβαιώνεται συνεχόμενα ποιος είναι ο ρόλος αυτού του κράτους και τι σχέσεις κυριαρχίας αναπαράγει στο σύγχρονο στερέωμα παγκοσμίως, όσους διαχειριστές κι αν αλλάξει.

Αντιτιθέμενοι σ’ αυτήν την κατάσταση, με προτάγματα διεθνιστικής αλληλεγγύης σε κάθε καταπιεσμένο/η που εξεγείρεται, δεν αναγνωρίζουμε την ύπαρξη κρατών, συνόρων και πατρίδων.

Μακριά από τις επίπλαστες διακρίσεις πρόσφυγα-μετανάστη, στεκόμαστε δίπλα στους εξεγερμένους, με κοινούς αγώνες ενάντια σε κάθε είδος φασισμού.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟ/Η ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ/ΣΤΡΙΑ

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΚΑΙ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ/ΕΣ

Εισαγωγή:

Η συνέλευση αναρχικών «Sans Patrie» από άτομα διαφόρων πόλεων της Β. Ελλάδας (έως τώρα Έδεσσα, Κιλκίς, Σέρρες, Ξάνθη) συστάθηκε και συντονίστηκε σε μια κίνηση ευρύτερης εστίας αγώνα. Με πάτημα την ένταση του –έτσι κι αλλιώς υπαρκτού- μεταναστευτικού ζητήματος στο σήμερα και με εφόρμηση τα βιώματα και τους προβληματισμούς συντρόφων και συντροφισσών γύρω απ’το θέμα στις αντίστοιχες περιοχές που αφορούν τα σύνορα, κρίναμε πως οφείλουμε να οργανωθούμε σε μια προσπάθεια να πάρουμε θέση στις τωρινές συνθήκες. Με τη διαπίστωση ότι καμία περιοχή δεν πρέπει να μένει απομονωμένη και να πέφτει το βάρος της ευθύνης στη διαχείριση των κατάστασεων σε συγκεκριμένους συντρόφους και συντρόφισσες λόγω της γεωγραφίας, επιδιώκουμε την αδιαμεσολάβητη οργάνωση μεταξύ πόλεων σε ένα μεγαλύτερο πλέγμα σχέσεων, κλιμακούμενων δράσεων, διασύνδεσης των αγώνων μεταξύ περιοχών και αλληλεγγύης.

Είμαστε ενάντια στο κράτος, στα αφεντικά, στους φασίστες και όσους στοχοποιούν τις μετανάστριες και τους μετανάστες. Δεν θέλουμε καμία σχέση με πολιτικούς, κόμματα, media και ΜΚΟ. Προτάσσουμε την αυτοοργάνωση και την κάλυψη των αναγκών μας  μέσα απο τις δικές μας δομές. Επιδιώκουμε επαφή με μετανάστες/στριες, με γνώμονα τα προτάγματά μας και ως μια μέθοδο απεμπλοκής απο τη σχέση «σωτήρα» [απέναντι στις κοινότητες μεταναστών/στριών] που αναπαράγει σε σοβαρό βαθμό η αριστερά και η φιλανθρωπική κουλτούρα σημαντικής μερίδας εθελοντών καθώς επίσης και όλων των ΜΚΟ. Όσο αφορά το εγχείρημα, πρόκειται για μια προσπάθεια πολιτικής ζύμωσης και επικοινωνίας μεταξύ συντρόφων και συντροφισσών στη Β. Ελλάδα, στη βάση της απο κοινού διοργάνωσης δράσεων και αντιφασιστικής πολεμικής ή πλαισίωσης των δράσεων στεκιών από πόλη σε πόλη. Είναι ανοιχτό και σε άλλες επαρχιακές πόλεις, σε όσα στέκια, δομές, ομάδες και ατομικότητες του α/α χώρου είναι διατεθειμένα να το πλαισιώσουν και να αλληλεπιδράσουν με το τωρινό σκεπτικό και λειτουργεί έξω απ’τη βάση σεχταριστικών ή διαπροσωπικών σχέσεων. Το γεγονός ότι οργανωθήκαμε με βάση το μεταναστευτικό και τον αντιφασισμό, δεν αποκλείει την ενσωμάτωση κι άλλης θεματολογίας στις πολιτικές στοχεύσεις του εγχειρήματος.

Το ζήτημα της αντιπληροφόρησης και της αλληλεγγύης:

Ένα απ’τα ζητήματα που θεωρούμε ζωτικό είναι η αντιπληροφόρηση γύρω απ’το τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή με το μεταναστευτικό σε περιοχές με τις οποίες υπάρχει βιωματική επαφή και παρατήρηση απο συντρόφισσες και συντρόφους. Ποιές είναι οι κινήσεις του ελληνικού κράτους και της κυριαρχίας ολικότερα και ποιοι κοινωνικοί αυτοματισμοί ενεργοποιούνται (φασίστες-επιτροπές κατοίκων-παρεμβάσεις αντιδραστικού τύπου σε δημοτικά συμβούλια επαρχιών, όσοι εκμεταλλεύονται μετανάστριες και μετανάστες με πώληση προϊόντων σε μεγάλες τιμές πατώντας στις ανάγκες τους, διακινητές, ΜΚΟ και εθελοντισμός, όσοι έχουν υλικό όφελος απ’τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, όσοι τους χρησιμοποιούν με εξευτελιστικούς όρους σε μαύρη εργασία κ.α.). Για μας, αντιπληροφόρηση δεν είναι μια απλή καταγραφή αριθμών και περιστατικών αλλά μια κριτική στάση απέναντι σ’αυτά, όχι με σκοπό να γίνουμε κάποια θεωρητική λέσχη, αλλά να πάρουμε μαχητική θέση στο τώρα, με άμεση δράση κι έναν σχεδιασμό πίεσης στο χρόνο προς την κατεύθυνση που εξυπηρετεί τα προτάγματά μας. Επίσης, το ότι υπάρχει η αιχμή των συνόρων με το κράτος της Μακεδονίας, δε σημαίνει ότι την θεωρούμε μοναδική. Υπάρχει ένα σύνολο καταστάσεων που μας αφορούν γεωγραφικά, όπως πχ τα σύνορα στον Έβρο, το λιμάνι στην Καβάλα και φυσικά όλα συνδέονται και με τα όσα γίνονται στα νησιά του Αιγαίου, όπως και με το σχεδιασμό απ’το ελληνικό κράτος μιας απέραντης φυλακής κι ενός νεκροταφείου αυτού του μέρους για μετανάστες/στριες, δεκαετίες τώρα. Εκατομμύρια ευρώ κονδύλια προέρχονται απ’την Ε.Ε. για την επέκταση της κατασκευής στρατοπέδων συγκέντρωσης ή τον επανασχεδιασμό στρατοπέδων και μπατσοσχολών για την εγκαθίδρυση νέων στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστριών/ων. Επιλογές και σχεδιασμοί που έρχονται σε σύμπλευση (ή ενίοτε σε ανταγωνισμό) με τις πολιτικές άλλων αστικών κρατών της Ε.Ε, που κυνηγάνε την κατασκευή της Ευρώπης-φρούριο μέσα από δυνάμεις που εξυπηρετούν τα υπερεθνικά συμφέροντα των αφεντικών.

Επίσης, σε μια εποχή που ο κυρίαρχος λόγος ξεχειλίζει φασισμό και στοχοποίηση ο δικός μας λόγος οφείλει να ’ναι σε μια διαρκή θέση πολεμικής. Τα κυρίαρχα μέσα (τοπικά και μη) επιδίδονται στο να χτίζουν συγκεκριμένα προφίλ για τους μετανάστες/στριες (χαρακτηρίζοντάς τους «τρομοκράτες», «απολίτιστους», «με αρρώστιες» κ.α.), ενώ συνεχώς τείνουν να ευλογούν τα γένια της καταστολής, του στρατού και των σωμάτων ασφαλείας, να επικαλούνται την ανάγκη για δημόσια τάξη παρουσιάζοντας το ελληνικό κράτος ως «αθώο» που χρειάζεται περισσότερους μπάτσους, περισσότερο στρατό για να τα διαχειριστεί όλα. Επιπλέον, βλέπουμε μια πρωτοφανή επιδίωξη διπλωματικής ίντριγκας με τα γειτονικά κράτη, («η Τουρκία και η Μακεδονία προκαλούν, η Ελλάδα όχι» ), που καλλιεργεί ένα φιλομιλιταριστικό και πολεμικό κλίμα για τα σύνορα, ενώ χαϊδεύει τους εθνικιστικούς νευρώνες μιας εθνικιστικά μεθυσμένης κοινωνίας.

Σε συνάρτηση με το ότι η αντιπληροφόρηση για μας δεν θα έπρεπε να αποτελεί κάποιο σύνολο από θεωρητικά τσιτάτα, έρχεται να συνδεθεί το ζήτημα της αλληλεγγύης. Κάνοντας μια κριτική προβολή στις κινήσεις του αντιεξουσιαστικού χώρου, αλλά και κομματιών της κοινωνίας, βρίσκουμε προβληματικές πολλές από τις μεθόδους που επιλέχθηκαν για να εκφραστεί αλληλεγγύη απέναντι στις μετανάστριες και στους μετανάστες. Είναι απαραίτητος για εμάς ένας επαναπροσδιορισμός αυτής της έννοιας. Χωρίς να θέλουμε να γειώσουμε ή να μηδενίσουμε πραγματικές προσπάθειες επαφής με το ζήτημα, για εμάς δεν είναι αρκετή μια απλή παροχή υλικών αγαθών ανθρωπιστικού τύπου, όταν αυτή δεν καταδεικνύει τους εχθρούς μας και δεν προάγει με επιθετικούς όρους τα προτάγματά μας. Παρόλα αυτά, μέσα σε όλη την κινητικότητα κοινωνικών κομματιών γύρω απ’το μεταναστευτικό, υπήρξαν και υγιή αντανακλαστικά: Αλληλέγγυος κόσμος που ήρθε σε επαφή και ανέπτυξε σχέσεις, που στάθηκε δίπλα, έστησε δομές, μοιράστηκε προβληματισμούς και φιλοξένησε μετανάστες και μετανάστριες που ήρθε σε αντιπαράθεση με τους μπάτσους και τους φασίστες ή/και συγκρούστηκε μ’αυτούς  στο πλάι των μεταναστών. Η αλληλεγγύη για εμάς δεν είναι μόνο το να μοιράζουμε τρόφιμα και ρούχα, [κίνηση που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο βρήκαμε και τους εαυτούς μας να την κάνει] αλλά να συνδεθούμε ισότιμα με αγώνες των ίδιων των μεταναστών, όταν αυτοί συμπλέουν με τους δικούς μας, να παράγουμε τους δικούς μας χρόνους για να αποδομήσουμε το κράτος και τους σχεδιασμούς του (εσωτερικά και εξωτερικά), να καταδείξουμε τους εχθρούς μας και να ανοίξουμε πόλεμο μ’αυτούς, να ενεργοποιήσουμε τις δομές μας (καταλήψεις, επιθετική προπαγάνδα, κουζίνες, μαχητικά μπλοκ στο δρόμο κ.α.).

Μαχητικός αντιφασισμός – πόλωση:

Μ’αυτό το σκεπτικό, κρίναμε πως οι εχθροί μέσα στο κοινωνικό φάσμα είναι πολλοί. Όπως προαναφέρθηκε, ο σύγχρονος φασισμός περιλαμβάνει πέρα απ’τους οργανωμένους φασίστες, ένα σύνολο κανίβαλων που είτε θησαυρίζουν απ’τους μετανάστες, είτε τους χρησιμοποιούν είτε ωρύονται για αυτούς μέσα απο επιτροπές κατοίκων και δημοτικά συμβούλια. Περιλαμβάνει επίσης ένα σύνολο διαχειριστών που μέσα σε ένα κρεσέντο αυτοπροβολής και αυταρέσκειας επιδεικνύουν τον ανθρωπισμό τους, την ίδια στιγμή που αντιμετωπίζουν τους μετανάστες είτε με επαγγελματικούς όρους (ΜΚΟ) είτε ως τρόπαιο της ηθικής τους εντιμότητας, ενώ παράλληλα αποσιωπούν τους λόγους που βρίσκονται όλοι αυτοί οι πληθυσμοί σ’αυτή την κατάσταση εγκλωβισμού και υποτίμησης. Δεν είναι λίγες οι φορές που αυτός ο συρφετός παίζει τον ρόλο πραγματικού μπάτσου κατευθύνοντας τους μετανάστες σε επιλογές, παραπληροφορώντας τους και οδηγώντας τους στα δόντια της καταστολής και των στρατοπέδων συγκέντρωσης.

Συμπεραίνουμε πως έχει νόημα και είναι πιο επίκαιρο απο ποτέ να αναδείξουμε αυτές τις σχέσεις συμφερόντων πάνω στην εκμετάλλευση των μεταναστριών/στων. Έχουμε την πρόθεση να πολώσουμε, να στοχοποιήσουμε και να ανοίξουμε μέτωπο με όσες κοινωνικές δυνάμεις συνεισφέρουν στην υποτίμηση των μεταναστών. Να κάνουμε εκείνες τις ενέργειες που θα αναιρούν έμπρακτα και θα αποδομούν τον διαχωρισμό ντόπιων και μεταναστών που εξυπηρετεί τα αφεντικά.Είναι πολύ έντονη η κινητικότητα των φασιστών με πάτημα τα όσα γίνονται, σε ένα ήδη εθνικιστικά στρωμένο έδαφος χρόνια τώρα και η μόνη απάντηση σε αυτό οφείλει να είναι το τσάκισμά τους. Πάνω στη γενικευμένη άνοδο του φασισμού (όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη) πρόταγμά μας είναι η καταστροφή του εθνικού κορμού και η αποσταθεροποίηση των εθνικιστικών δυνάμεων (είτε οργανωτικά είτε πολιτικά).

Θεωρούμε πως αυτή η πόλωση έχει πολλά στάδια. Αφορούν τα δικά μας αντανακλαστικά (σε λόγο και πράξη) και τους δικούς μας χρόνους αφενός και αφετέρου έχουν να κάνουν με το κατά πόσο βρισκόμαστε κοντά σε αγώνες των μεταναστών/στριών για ελευθερία (πχ αγώνες μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης για απεγκλωβισμό, αγώνες όπως της SanaaTaleb, εξεγέρσεις και απεργίες πείνας όπως στην Κόρινθο, την Αμυγδαλέζα, το Παρανέστι κτλ.), για ελεύθερη μετακίνηση όπως στην Ειδομένη και στη Λέσβο, για αξιοπρεπή ζωή, για τη διεκδίκηση χαρτιών και την επιδίωξη κι άλλων ελευθεριών σε κάθε επίπεδο. Δεν επιθυμούμε να ελέγξουμε τις ροές τους, αλλά να χτίσουμε αποσταθεροποιητικές τάσεις για την κυριαρχία, το κράτος και τα αφεντικά σε σύμπλευση ή αξιοποιώντας δικές τους διαθέσεις.

Φυσικά το σύνθημα«κοινότητες με μετανάστες» είναι κάτι που απαιτεί βιώματα, χρόνο και πρέπει να γίνεται με την προϋπόθεση ότι συνυπάρχουμε με τα δικά μας προτάγματα σε αυτήν την προσπάθεια, χωρίς εκπτώσεις. Η συνύπαρξή μας μαζί τους να ’ναι ένα κομμάτι τις αντεθνικής/αντιφασιστικής μας δράσης, των μαχητικών παρουσιών στο δρόμο, ένα τμήμα των πολυφυλετικών εξεγέρσεων του σήμερα απ’τα μητροπολιτικά στενά στους επαρχιακούς καταυλισμούς και της αντιμιλιταριστικής διεθνιστικής προπαγάνδας. Υπενθυμίζουμε πέρα απ’ το τι κάνουν οι μετανάστριες και οι μετανάστες, κομβικό ρόλο παίζει σε αυτό το κατα πόσο εμείς χτίζουμε τις δράσεις μας αυτόνομα, στους δικούς μας χώρους και χρόνους, σε εναρμόνιση με όλα τα παραπάνω δημιουργώντας τις δικές μας ρωγμές.

Ο πόλεμος, και η συμμετοχή του ελληνικού κράτους σε αυτόν:

Όλα τα παραπάνω τα θεωρούμε κομμάτι μιας αλυσίδας απ’ το συνεχές του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Η αποσταθεροποίηση της Μ.Ανατολής και ο κατακερματισμός της, είναι μια εμπόλεμη πραγματικότητα των παγκόσμιων ανταγωνισμών της υπερεθνικής ελίτ χρόνια τώρα. Το γεγονός ότι εμπλέκονται όλο και περισσότερα κράτη σ’ αυτόν τον πόλεμο, πρέπει να αποτελεί καμπάνα για το αντιμιλιταριστικό κίνημα. Κομβικό ρόλο σε αυτήν την κατάσταση έχει παίξει και το ελληνικό κράτος με παροχή υλικοτεχνικής βοήθειας (συστήματα παρακολούθησης, βάσεις κ.α.), καθώς επίσης και συμμετοχή του ίδιου στο ΝΑΤΟ. Έχει φανεί ιστορικά ότι το κράτος αυτό είναι εξοπλισμένο υλικά και αξιακά, για την αξιοποίηση αυτών και παρόμοιων συνθηκών για λογαριασμό των ντόπιων αφεντικών. Απ’ τις στρατιωτικές ασκήσεις, έως τις εξωτερικές συμμαχίες και τις μιλιταριστικές παραδόσεις της εξωτερικής πολιτικής του (Βαλκάνια, Μ.Ασία κ.α.), καταλαβαίνουμε πως δεν υπάρχουν «αθώα» και «μη αθώα» κράτη.

Ο πόλεμος στο εξωτερικό βρίσκεται σε άμεση συνάφεια με την κατασκευή των εσωτερικών εχθρών των κρατών. Μετά τα τελευταία γεγονότα στο Παρίσι και με την επιδίωξη της κλιμάκωσης του δόγματος της ασφάλειας (πχ αντιτρομοκρατικοί νόμοι, ενίσχυση σωμάτων ασφαλείας και επιχειρήσεών τους κ.α.), παρατηρείται έντονη κοινωνική νομιμοποίηση των βομβαρδισμών κατοικημένων περιοχών στη Μ.Ανατολή «και με τη βούλα» , απ’ τις πάνοπλες αυτοκρατορίες των δυτικών αστικών κρατών. Όλα αυτά γίνονται σε χρόνους πολύ άμεσους. Σε αυτό το σημείο δεν θέλουμε ούτε να θυματοποιήσουμε τις ισλαμιστικές οργανώσεις, ούτε να απλοποιήσουμε τα συμφέροντα που συγκρούονται στα εδάφη της Συρίας. Βλέπουμε μια διαρκή οχύρωση, απ’τη μία πόλεμος έξω, απ’την άλλη φυλακές, αντιτρομοκρατικοί νόμοι, σώματα ασφαλείας, στρατόπεδα συγκέντρωσης για μετανάστες μέσα και όλο και περισσότερες/-ους να περισσεύουν και είτε να γίνονται ρημαγμένα κρέατα σε βομβαρδισμένα τοπία είτε πτώματα σε θάλασσες είτε αόρατοι σε αποθήκες ψυχών.

Το κράτος έχει συνέχεια:

Μπροστά μας επιβεβαιώνεται συνεχόμενα ποιος είναι ο ρόλος αυτού του κράτους και τι σχέσεις κυριαρχίας αναπαράγει. Έχει νόημα να αποδομούμε την ηγεμονική διαχείριση μέχρι το σημείο που αναδεικνύουμε ότι δεν περιμέναμε ποτέ, ούτε περιμένουμε κάτι διαφορετικό από αυτήν. Αυτός είναι ο ρόλος του κράτους στο σύγχρονο στερέωμα παγκοσμίως, αυτός ήταν, αυτός θα είναι, όσους διαχειριστές κι αν αλλάξει. Το τι διαδρομές θα επιλέξουν οι εξουσιαστές για να αναπαράγουν τις σχέσεις εκμετάλλευσης (αριστερό, φιλοπροοδευτικό προφίλ, συντηρητικό, απολυταρχικό κ.α.), είναι μια υπόθεση που δεν παίζει ουσιαστικό ρόλο στο αποτέλεσμα: την προοδευτική περιθωριοποίηση πληθυσμιακών κομματιών και τον σύγχρονο φασισμό. Μέσα απ’ τα αποστειρωμένα ανάκτορά της, η εξουσία μπορεί να σχεδιάζει, να υπολογίζει, να μετράει ως «αριθμούς» τους ανθρώπους, να τους στοιβάζει, να τους βασανίζει, να τους εκτελεί ξανά και ξανά. Ο τελικός απολογισμός πάντα θα οδηγεί στο μέτρημα των κερδών εκείνης της ελίτ που έχει σχέση με τους διαχειριστές αυτού του κράτους καθώς επίσης και όλων εκείνων (ρουφιάνων, μικροαστών, μικροαφεντικών κ.α) που απ’ τα μικροσυμφέροντά τους τροφοδοτείται η κρατική μηχανή.

Τα δικά μας προτάγματα:

Μπροστά σε όλη αυτή τη διαχείριση που αναμένουμε πως θα συνεχιστεί και θα εκτιναχθεί το επόμενο διάστημα, είναι εποχές που πρέπει να κάνουμε διάχυτα τα προτάγματά μας σε λόγο και πράξεις. Να μπούμε στα άδεια σπίτια και να αυτοοργανώσουμε τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας, αυτόνομα, αντιιεραρχικά, με άμεση σύνδεση θεωρίας-πράξης. Να παράξουμε τις δομές κάλυψης υλικών και πολιτικών αναγκών μας έξω απ’το κράτος και το εμπόρευμα, και να τις συνδέσουμε με τις μετανάστριες, τους μετανάστες και τις κοινότητές τους, επιδιώκοντας κοινές διαδικασίες με αυτούς. Να επιτεθούμε σε κράτος και φασίστες και να σπάσουμε τον τρόμο απέναντι στη σύγχρονη καταστολή. Να αποδομήσουμε την πατριαρχία, τον σεξισμό, την ομοφοβία, την τρανσφοβία και τον σπισισμό. Να συνδέσουμε τους αγώνες μας με εκείνους ενάντια στην λεηλασία της φύσης, για γη και ελευθερία.

Είμαστε αλληλέγγυοι στα εγχειρήματα καταλήψεων στέγης και των αυτοοργανωμένων δομών αλληλεγγύης, καθώς επίσης και σε κάθε εγχείρημα, κατάληψη, στέκι που προάγει αυτά τα προτάγματα.

ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΩΝ/-ΣΤΩΝ

ΝΑ ΣΤΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ ΣΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ

ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ, ΤΑ ΠΑΡΚΑ, ΤΑ ΓΗΠΕΔΑ, ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ, ΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΟ ΚΟΡΜΟ

Συνέλευση Αναρχικών “Sans Patrie”
sans_patrie@riseup.net